Mετά από 18 χρόνια επιτέλους είμαστε ενήλικες.Ψηφίζουμε και μπορούμε πλέον να κάνουμε πράγματα τα οποία δεν μπορούσαμε να κάνουμε ως ανήλικοι.
Ξαφνικά όμως, οι άνθρωποι περιμένουν από εμάς περισσότερη υπευθυνότητα, αξιοπιστία, ωριμότητα και γενικά μία πιο σοβαρή εκδοχή του εαυτού μας.
Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι παρ' όλο που έχουμε τη δυνατότητα να οδηγούμε, οι ευθύνες είναι τόσες πολλές που μερικές φορές, μέσα μας, ευχόμαστε να ήμασταν ακόμα παιδιά που η μόνη τους ανησυχία είναι... Δεν μπορώ καν να σκεφτώ ποια είναι η ανησυχία τους.
Πολλές φορές λοιπόν, ξεχνάμε τις ευθύνες μας, φερόμαστε σαν ένα μάτσο μικρά παιδιά και προσπαθούμε να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα, δίχως να το συνειδητοποιούμε.
Το ερώτημα όμως είναι,
μεγαλώνουμε ποτέ πραγματικά?
Ξαφνικά όμως, οι άνθρωποι περιμένουν από εμάς περισσότερη υπευθυνότητα, αξιοπιστία, ωριμότητα και γενικά μία πιο σοβαρή εκδοχή του εαυτού μας.
Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι παρ' όλο που έχουμε τη δυνατότητα να οδηγούμε, οι ευθύνες είναι τόσες πολλές που μερικές φορές, μέσα μας, ευχόμαστε να ήμασταν ακόμα παιδιά που η μόνη τους ανησυχία είναι... Δεν μπορώ καν να σκεφτώ ποια είναι η ανησυχία τους.
Πολλές φορές λοιπόν, ξεχνάμε τις ευθύνες μας, φερόμαστε σαν ένα μάτσο μικρά παιδιά και προσπαθούμε να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα, δίχως να το συνειδητοποιούμε.
Το ερώτημα όμως είναι,
μεγαλώνουμε ποτέ πραγματικά?
