Παιχνίδι: Συγκίνηση (ταινίες, τραγούδια, κ.α.)

Είδα ένα παιχνίδι που κυκλοφορεί τελευταία στα blogs με θέμα "Τι (τραγούδι, ταινία, κ.α.) σας συγκίνησε." Αποφάσισα λοιπόν να παίξω κι εγώ. Ορίστε η λίστα μου.
Eίναι πάρα πολλές αλλά έβαλα αυτές που με συγκίνησαν απίστευτα πολύ. Προσοχή, περιέχει spoiler.

Ταινίες.

1. Titanic (Όταν βυθίζεται το πλοίο και διαβάζει μια μαμά στα παιδάκια ένα παραμύθι)
2. Fried Green Tomatoes (Όταν πεθαίνει η Ruth η Idgie της λέει την ιστορία με τη λίμνη & εκεί που ανακαλύπτουμε στο τέλος ποια είναι η Idgie)
3. The Green Mile (Σε πολλές σκηνές αλλά ειδικά στο τέλος με το ποντικάκι)
4. Philadelphia (Από τη στιγμή που πέφτει από την καρέκλα στο δικαστήριο μέχρι το τέλος)
5. Homeward Bound (Όταν ο Shadow δε μπορεί να βγει από τη λακούβα)
6. The Fox And The Hound (Εκεί που η κυρία Tweed αφήνει τον Tod στο δάσος)
7. Lion King ("Dad?...Dad, come on. You gotta get up. Dad. We gotta go home")
8. The Iron Giant ("You are who you choose to be. Superman")

Σειρές.

1. Desperate Housewives (Όταν πήραν το μωρό της Gaby)
2. Grey's Anatomy (Όταν πέθανε ο Denny)
3. Futurama (Στο τέλος του επεισοδίου με το σκύλο του Fry)

Άρρωστη.. Καλή αρχή.

Και ναι, αρρώστησα.

Όχι κάτι σοβαρό.
Μια ίωση είναι με λίγο μπούκωμα, πονόλαιμο, πονοκέφαλο και ατονία.
Περπατούσα στο μετρό και στον ηλεκτρικό σαν ρομπότ.
Άντε να μου περάσει γιατί πολύ νωρίς βιάστηκε να έρθει ο χειμώνας με τις ιώσεις και τις γρίπες.

Η καλή μέρα...

Από τις 8 το πρωί μέχρι τις 13:

# Αναβλήθηκε το πιστοποιητικού μου για άλλη μέρα.
# Το χρειαζόμουν επειγόντως εκείνη τη μέρα.
# Άργησα να φύγω.
# Έχασα το λεωφορείο.
# Πήρα το επόμενο. Το σταμάτησε η αστυνομία για 15'.
# Κατέβηκα σε λάθος στάση.
# Πήρα το μετρό προς την αντίθετη κατεύθυνση.
# Άργησα ακόμα πιο πολύ.
# Μου έπεσε το τσάι μου στο δρόμο και κόντεψα να το "φορέσει" κάποια.
# Πήρα λάθος λεωφορείο.
# Κατέβηκα σε ακόμα πιο λάθος στάση.
# Ξαναπήρα λάθος λεωφορείο.
# Ξανακατέβηκα σε λάθος στάση.
# Περπάτησα 40 λεπτά επειδή κατέβηκα σε λάθος στάση.
# Σκόνταψα δύο φορές στις σκάλες του ηλεκτρικού και μου έπεσαν όλα τα πράγματα μπροστά σε πολύ, πολύ κόσμο.
# Ανάμεσα σε αυτά τα πράγματα ήταν μία σερβιέτα και το κεφάλι μιας κούκλας barbie.
# Κόντεψε να με χτυπήσει ένας ταξιτζής.
# Κόντεψε να με ξαναχτυπήσει ένα τζιπ.
# Πήρα λάθος τραίνο.
# Σε όλα αυτά τα ΜΜΜ, δεν βρήκα ούτε μία θέση.
# Φόρεσα τα παπούτσια που με στενεύουν.

Το μόνο καλό από αυτή τη μέρα ήταν ότι είχα καλή παρέα από ένα σημείο και μετά.
Αλλά πώς είναι δυνατόν να συμβούν τόσα πολλά άσχημα πράγματα μέσα σε τόσες λίγες ώρες??

Παιχνίδι: Τραγούδια πριν 10 χρόνια.

Ο Blogoφίλος μου, ο Δραπέτης, με κάλεσε σε ένα παιχνίδι που κυκλοφορεί τελευταία και το θέμα του είναι να γράψουμε τι τραγούδια ακούγαμε πριν από 10 χρόνια.
Βρήκα 6 (3 ελληνικά και 3 ξένα) τα οποία τα άκουγα πριν 9 με 10 χρόνια και η πλάκα είναι ότι δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που ακούω τώρα.
Ορίστε λοιπόν και η δική μου λίστα:

Kylie Minogue - Can't Get You Out Of My Head (2001)
Celine Dion - My Heart Will Go On (1997)
Spice Girls - Wannabe (1997)
Άννα Βίσση - Χωρίς Το Μωρό Μου ( 2000)
Δέσποινα Βανδή - Ο Περιττός (1997)
Θάνος Καλλίρης - Το Νου Σου Κύριε Οδηγέ (1994)

Επίσης άκουγα πάρα πολλά τραγούδια της Αλίκης που έβλεπα από τις ταινίες. Θυμάμαι μου άρεσε τόσο πολύ που οι γονείς μου μου είχαν αγοράσει το cd με τα καλύτερα τραγούδια που είχε πει και το άκουγα ξανά και ξανά.

Σήμερα, τα μόνα που έχω από αυτά στη μουσική μου λίστα είναι της Celine Dion και της Δέσποινας Βανδή το οποίο είναι το μόνο τραγούδι τέτοιου είδους που έχω.

Ενήλικες.

Mετά από 18 χρόνια επιτέλους είμαστε ενήλικες.

Ψηφίζουμε και μπορούμε πλέον να κάνουμε πράγματα τα οποία δεν μπορούσαμε να κάνουμε ως ανήλικοι.
Ξαφνικά όμως, οι άνθρωποι περιμένουν από εμάς περισσότερη υπευθυνότητα, αξιοπιστία, ωριμότητα και γενικά μία πιο σοβαρή εκδοχή του εαυτού μας.
Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι παρ' όλο που έχουμε τη δυνατότητα να οδηγούμε, οι ευθύνες είναι τόσες πολλές που μερικές φορές, μέσα μας, ευχόμαστε να ήμασταν ακόμα παιδιά που η μόνη τους ανησυχία είναι... Δεν μπορώ καν να σκεφτώ ποια είναι η ανησυχία τους.
Πολλές φορές λοιπόν, ξεχνάμε τις ευθύνες μας, φερόμαστε σαν ένα μάτσο μικρά παιδιά και προσπαθούμε να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα, δίχως να το συνειδητοποιούμε.
Το ερώτημα όμως είναι,
μεγαλώνουμε ποτέ πραγματικά?

Starbucks.

Δεν έχω πιει καλύτερο καφέ πουθενά αλλού.

Πραγματικά.
Ήδη σήμερα πήγα και ψώνισα δύο φορές από εκεί.
Καφέ και τσάι.
Μπορείς να διαλέξεις όποιον καφέ θέλεις και όπως είπε και ο Tom Hanks σε μια πολύ αγαπημένη ταινία, για να αγοράσεις καφέ από το συγκεκριμένο κατάστημα πρέπει να πάρεις τουλάχιστον πέντε αποφάσεις έτσι ώστε να καταφέρεις να πιεις αυτό που θέλεις.
Ντεκαφεϊνέ, ελαφρύ, grande, με γάλα, latte, tall, venti...
Κι όπως συνέχισε ο ίδιος ηθοποιός με χιούμορ, αυτό το μαγαζί ή μάλλον ολόκληρη η αλυσίδα, είναι για ανθρώπους οι οποίοι δεν ξέρουν τι κάνουν ή ποιοι είναι μπορούν να πάρουν έξι αποφάσεις ταυτόχρονα μόνο με 2.95$ και όχι μόνο να έχουν έναν καφέ αλλά και μία αίσθηση ότι ορίζουν την ύπαρξή τους!

Δεν κακολογώ τα Starbucks, αλλά απ' την άλλη, δεν είναι λίγο τραβηγμένο να κοστίζει ένας υπέροχος καφές, 4.50€?
Ή απλά είναι ιδέα μου??

Αρχίζουν τα σχολεία.

Την Πέμπτη αρχίζουν τα σχολεία.

Όχι για μένα, εγώ τελείωσα πια, αλλά για όλους τους μικρότερους οι οποίοι είναι ακόμα μαθητές.
Το γυμνάσιο δεν μου άρεσε. Το λύκειο ωραίο ήταν. Αυτό όμως που ήταν το πιο ξέγνοιαστο ήταν το δημοτικό.
Θυμάμαι τη μυρωδιά των βιβλίων και των ξυσμένων μολυβιών, τις πρώτες χαρούμενες μέρες, την απορία για ποιον δάσκαλο ή δασκάλα θα έχουμε για την φετινή τότε χρονιά, τους καινούριους και τους παλιούς συμμαθητές, τις τάξεις με τους μεγάλους πίνακες με τις λευκές κιμωλίες, τα γέλια στο διάλειμμα και τα παιχνίδια...
Από τις αγαπημένες μου ασχολίες εκείνη την περίοδο ήταν οι αγορές των σχολικών. Τετράδια, μολύβια, πολύχρωμα στυλό, κασετίνες, καινούρια τσάντα...
Είναι και το σχολείο ένα κομμάτι του φθινοπώρου.
Καλή τύχη στα παιδάκια που πηγαίνουν ακόμα στο όμορφο δημοτικό.

Φθινόπωρο.

Πορτοκαλί.
Ναι, αυτό μου θυμίζει το φθινόπωρο. Αν κάθε εποχή είχε ένα χρώμα, το φθινόπωρο θα ήταν πορτοκαλί.
Πολλά φύλλα, αέρας, λίγη βροχή και σίγουρα πορτοκαλί.
Δεν λατρεύετε την Αθήνα αυτή την εποχή?